سلام، امروز خوشحالم، امروز ۲ دی ماهه، روز تولدم، روزی که به دنیا اومدم. روزی که زندگی رو شروع کنم. روزی که نمیدونستم قراره زندگی طولانی و پر دردسر باشه.

در طول ۲۰ سال گذشته روز تولدم هیچوقت برام اهمیت آنجنانی نداشته، چون همیشه عواملی بودن که باعث میشدن من بیخود و بی جهت فکرم رو روشون متمرکز کنم و خود رو از یاد ببرم. هیچوقت به خود اهمیت نمیدادم. الان هم نمیدم. ولی تولد امسالم یه حس عجیبی بهم میده. حس متفاوتی داره ، متفاوت با سالهای گذشته. شاید بخاطر اینه که راه رو، دوباره انتخاب کردم، دوباره به راهم فکر کردم. دوباره ساختمش و مشخص کردم برای خودم که این راه رو چطوری قراره طی کنم.

من همیشه از توفیق اجباری متنفر بودم. هیچوقت نتونستم چیزی رو تحمل کنم که بهش علاقه دارم. برای همه مسائلم همینطوری بودم. و همین اخلاقم باعث انزوای چندین و چند سالم شد. هیچوقت با افرادی که روش زندگیشون با من تفاوت داشت نساختم. این مساله شاید ناخوشایند باشه برای شما، ولی برای من نبود، چون انزوای چندین ساله من، باعث شد به بهترین ایده آل ها برسم توی زندگیم. بهترین و انسان ترین انسانها، کسانی که من باهاشون راحتم. کسانی که دوسم دارن و دوسشون دارم. کسایی که میتونم باهاشون کار کنم و میتونن باهام کار کنن! کسایی که میتونم ازشون راه بهتر زندگی کردن رو یاد بگیرم.

الان چند ماهه که به عنوان برنامه نویس و طراح وب شرکت توانا رسانه نوین (TRN Technologies) فعالیت میکنم (نمایش موقعیت روی نقشه). باید بگم که این شرکت یکی از بهترین شرکت های ایران در زمینه SEO هست و من خوشحالم که تو این شرکت هستم. اعضای تیم TRN (آقای مهندس توانا عسگری: مدیرعامل و SEO، خانم عسگری: گرافیک و مولتیمدیا، خانم اسدی: طراح وب) برای من خیلی ارزش دارن و باعث شدن که زندگی من در طی چند ماه اخیر، کلی بهبود پیدا کنه. نابود نشدن زندگی حرفه ایم رو مدیون این تیم و پشتکارشون هستم.

در مورد زندگی شخصی، تجربه ثابت کرده که حرف زدن از جزیات مسائل اینجا، کار درستی نیست. اما میخوام از کسایی تشکر کنم، که محبت رو به زندگی من برگردوندن و باعث شدن من دوباره امید زندگی کردن رو داشته باشم و با هدف، ادامه بدم. شما، بالا ترین و بهترینید. امیدوارم من رو ببخشید به خاطر همه بدی هایی که در حقتون کردم. لیاقت شما خیلی بیشتره.

امیدوارم این ۳۶۵ روزی که امروز شروع شد، بهتر از سالهای قبل باشه. زندگی همچنان ادامه داره. و دیگه از توفیق اجباری خبری نیست.

درود، سالار.